ΟΙ "ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΕΣ"

Τα τελευταία τρία χρόνια η πατρίδα μας και ο ελληνισμός δέχτηκαν και εξακολουθούν να δέχονται μια επίθεση απίστευτης βαρβαρότητας από τους διαχρονικούς εχθρούς του ελληνικού στοιχείου. Ύστερα από δεκαετίες προετοιμασίας, στις οποίες ολοκληρώθηκαν η αποσάρθρωση της ελληνικής σκέψης, της ελληνικής παράδοσης και των βασικών αρχών της ελληνικής συμπεριφοράς, έφτασε για αυτούς, η ώρα να εξαφανίσουν από τον χάρτη της ιστορίας, αυτόν τον μικρό αλλά μοναδικά υπέροχο λαό, τους ατίθασους απόγονους και κληρονόμους των πανάρχαιων σοφών που μίλησαν στον κόσμο για δημοκρατία, ισονομία, περηφάνια, αξιοπρέπεια, φιλοξενία και ανθρωπιά.

Στους αιώνες που πέρασαν, η τέχνη στάθηκε ή στρατεύθηκε κάθε φορά δίπλα στους έλληνες. Άλλες  φορές αποτυπώνοντας τα προβλήματα, τα αισθήματα και τις προσδοκίες τους και άλλες φορές υπηρετώντας ιδέες και σκοπούς με πρώτον από όλους, τον αγώνα μας για λευτεριά, δικαιοσύνη και ανεξαρτησία.

Μια μελωδία στη φλογέρα, έδινε κουράγιο στους μπαρουτοκαπνισμένους κλέφτες. Η Βέμπο με τα τραγούδια και τις παραστάσεις της, πρόσφερε ανάσες ζωής, ελπίδας και κουράγιο στα φανταράκια μας, εκεί στα χιονισμένα μέτωπα της Βόρειας Ηπείρου, ο Μίκης και ο Μάνος με τα τραγούδια τους ξεσήκωναν τους πατεράδες μας για να μη περάσει ο φασισμός, στη πατρίδα που γέννησε τη δημοκρατία.

Και έτσι, όλοι αυτοί χωρίς να είναι ιστορικοί, αποτύπωσαν με τον πιο όμορφο και υπέροχο τρόπο, την ιστορία του τόπου μας. Μια αποτύπωση που δεν έχει την ακρίβεια και την επιστημονικότητα των κειμένων ενός ιστορικού, αλλά αφηγείται αυτή, την ιστορία μας, στη γλώσσα της καρδιάς και της μνήμης.

Στα χρόνια που πέρασαν πολλά από τα αδέρφια μας βίωσαν στην ανεργία, την φτώχεια, την απόγνωση, ακόμα και τη πείνα. Άλλοι πήραν τον δρόμο της ξενιτιάς και άλλοι βρέθηκαν στο κενό. Η ελληνική κοινωνία δέχτηκε ένα τσουνάμι προδοσίας και παλιανθρωπιάς. Μέσα από όλα αυτά τα γεγονότα, αναδύθηκαν καταστάσεις και συμπεριφορές που άλλοτε μας κάνουν να γελάμε, άλλοτε να κλαίμε και κάποιες φορές να ντρεπόμαστε...

Στα χρόνια τούτα λοιπόν και στη συντριπτική τους πλειοψηφία,  οι άνθρωποι της τέχνης στη πατρίδα μας σώπασαν. Ακόμα και εκείνοι οι “καλλιτέχνες” που θεωρούσαμε ότι βρίσκονται δίπλα μας, απλά εξαφανίστηκαν. Το γέλιο, τα βάσανα και οι ελπίδες μας παραμένουν ατραγούδιστα. Και έτσι στη συλλογική μας μνήμη και στις καρδιές μας, χωρίς αυτό το ιστορικό στοιχείο, όλο αυτό ζήσαμε, θα είναι σαν να μην υπήρξε ποτέ…

Ντροπή λοιπόν, σε όλους τους επαγγελματίες “καλλιτέχνες”, που μας έχουν πλέον πείσει ότι η τέχνη τους δεν είναι δώρο που τους δόθηκε από τον Θεό αλλά εμπορικό προϊόν.  Και σαν εμπορικό προϊόν δε μπορεί να υπηρετήσει καμιά ιδέα, κανέναν λαό. Το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να ξεπουλιέται στις πίστες των σκυλάδικων ή στις εμετικές οθόνες της τηλεόρασης.

Δημήτρης Χρυσικόπουλος

Μέλος Πολιτικού Συμβουλίου Πατριωτικού Μετώπου