Η μεγάλη ιστορία των «γερμανικών αποζημιώσεων» προς την Ελλάδα
Ο κατάλογος είναι μεγάλος. πολύ μεγάλος.
Περισσότερα από 2.500 χωριά κάηκαν σε όλη την Ελλάδα στη διάρκεια της τριπλής κατοχής (1941-1944) από Γερμανούς, Βούλγαρους και Ιταλούς. Σε αριθμό άνω των 50.000 ατόμων ανήλθαν οι εκτελεσθέντες, ενώ ξεπέρασαν τις 300.000 οι νεκροί του μεγάλου λιμού του χειμώνα του 1941-42. Συνολικά το 12% του ελληνικού πληθυσμού εξοντώθηκε στον πόλεμο, από τους οποίους το 8% δολοφονήθηκε και εκτελέστηκε στη διάρκεια του πολέμου.
Μεταπολεμικά, για όλα αυτά τα εγκλήματα, κατηγορήθηκαν 800 Γερμανοί στρατιωτικοί ως εγκληματίες πολέμου και ασκήθηκε εναντίον τους δίωξη από το «Ελληνικό Γραφείο Εγκληματιών Πολέμου», με προϊστάμενο τον τότε εισαγγελέα Ι. Τούσση.
Το 1947, οι νικητές του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου με τη «Διάσκεψη Ειρήνης των Παρισίων», στην οποία δεν συμμετείχε η Ελλάδα, αναγνώρισαν στη χώρα μας μια συνολική μελλοντική απαίτηση για επανορθώσεις και αποζημιώσεις κάθε είδους, συνολικού ύψους 8,5 δισ. δολαρίων, προπολεμικής συναλλαγματικής αξίας του 1938, χωρίς να αναγνωριστούν τα «διαφυγόντα κέρδη» που υπέστη η χώρα και ο πληθυσμός από τον πόλεμο και εξαιτίας του πολέμου για τις επόμενες δεκαετίες. Σημειώνεται ότι τότε η Ελλάδα είχε ζητήσει την αναγνώριση αποζημιώσεων ύψους 14 δισ. δολαρίων. Σήμερα τα ποσά αυτά ξεπερνούν τα 100 δισ. δολάρια.
Οι συνολικές ελληνικές απαιτήσεις περιλαμβάνονται στο «τρίπτυχο» των πολεμικών αποζημιώσεων από τη Γερμανία, όπως έδωσαν έστω και συμβολικά Ιταλία και Βουλγαρία, την επιστροφή των διαδοχικών ποσών που συνθέτουν το «κατοχικό δάνειο» του 1942, τα αναγκαστικά δάνεια, δηλαδή, που «έδωσε» η Τράπεζα της Ελλάδος προς την κυβέρνηση του Γ’ Ράιχ, αλλά και τις επιμέρους διεκδικήσεις ιδιωτών-θυμάτων των ναζιστικών στρατευμάτων κατοχής. Σε αυτήν την τελευταία κατηγορία, κατατέθηκαν περισσότερες από 80.000 αγωγές ιδιωτών και συγγενών τους σε όλα τα πρωτοδικεία της χώρας, που κατέληξαν τελικά «στο αρχείο», με αποφάσεις των ελληνικών κυβερνήσεων και της Δικαιοσύνης, χωρίς να φτάσει καμία στο ακροατήριο, μετά την απόφαση– κόλαφο του πρωτοδικείου Λιβαδειάς για το Δίστομο, που επιδίκαζε στους κατοίκους της μαρτυρικής κωμόπολης και στους συγγενείς τους 28 δισ. δολάρια από το γερμανικό κράτος.
Το 1959, η τότε κυβέρνηση Κωνσταντίνου Καραμανλή, για πολιτικούς λόγους, υποχρεώθηκε από την τότε Ομοσπονδιακή (Δυτική) Γερμανία να κλείσει ουσιαστικά -στην πραγματικότητα να «αναστείλει»- τη λειτουργία του ελληνικού γραφείου εγκληματιών πολέμου, στέλνοντας παράλληλα τους φακέλους των 800 υποθέσεων Γερμανών εγκληματιών πολέμου στη γερμανική Δικαιοσύνη, ώστε να ασκήσουν διώξεις οι γερμανικές αρχές εναντίον των ομοεθνών τους εγκληματιών. Πέρασε μάλιστα και σχετικό νόμο στη Βουλή. Στην πραγματικότητα, όλοι οι εγκληματίες πολέμου απαλλάχτηκαν με βουλεύματα της Δικαιοσύνης της πατρίδας τους με το νομικό επιχείρημα ότι «τα εγκλήματα αυτά αποτελούσαν νόμιμα «στρατιωτικά αντίποινα που πραγματοποιήθηκαν εν καιρώ πολέμου, για τη δράση των Ελλήνων ανταρτών».
Στην Κρήτη συγκροτήθηκε ειδική επιτροπή του ελληνικού κράτους με επικεφαλής το μεγάλο Νίκο Καζαντζάκη, που συνέταξε πλήρη κατάλογο των γερμανικών φρικαλεοτήτων στη διάρκεια της Κατοχής, που εκεί και για ορισμένο τμήμα της Μεγαλονήσου, διήρκεσε μέχρι το 1945. Ο Καζαντζάκης αναφέρει μάλιστα χαρακτηριστικά στην έκθεση ότι «οι Γερμανοί αφαιρούσαν, μάζευαν ακόμα και τα χρυσά δακτυλίδια και δόντια από τα θύματά τους».
Αξίζει να σημειωθεί ότι το «Ελληνικό Γραφείο Εγκληματιών Πολέμου» έκλεισε, όπως προελέχθη, το 1959, ενώ εξακολουθούν σήμερα να είναι ανοικτά και να λειτουργούν τα αντίστοιχα γραφεία σε ΗΠΑ, Γαλλία, Βρετανία, Ιταλία, Αυστραλία και την ίδια τη Γερμανία, όπου τα αδικήματα των εγκληματιών πολέμου «κατά της ανθρωπότητας» δεν παραγράφονται!
Το Μάιο του 1995, ο τότε πρωθυπουργός Ανδρέας Παπανδρέου ανακοίνωσε επίσημα στην τελευταία του ομιλία στην κοινοβουλευτική ομάδα του ΠΑΣΟΚ ότι έδωσε εντολή στον Έλληνα πρεσβευτή στη Βόννη να υποβάλει ρηματική διακοίνωση προς τη γερμανική κυβέρνηση με την οποία να ζητεί την έναρξη διαπραγματεύσεων για την οριστική τακτοποίηση των γερμανικών οφειλών, που τότε ήταν απαιτητές λόγω της προηγηθείσας ενοποιήσεως των δύο χωρισμένων ως τότε τμημάτων της Γερμανίας, της «Ομοσπονδιακής» (Δυτικής) και της «Λαϊκής Δημοκρατικής» (Ανατολικής) σε μία ενιαία Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας. Θυμίζουμε ότι τότε υπουργός Εξωτερικών ήταν ο σημερινός πρόεδρος της Δημοκρατίας Κάρολος Παπούλιας.
Η τελευταία αυτή πρωτοβουλία του Ανδρέα Παπανδρέου δεν ευτύχησε να έχει συνέχεια από το διάδοχό του, τον Κώστα Σημίτη, καθώς προφανώς «θυσιάστηκε» στην πορεία για την ΟΝΕ. Σε αυτό το πλαίσιο και με αυτή τη λογική ο τότε υπουργός Δικαιοσύνης, καθηγητής Μιχάλης Σταθόπουλος, με απόφασή του απαγόρευσε την κατάσχεση των ακινήτων του Ινστιτούτου Γκαίτε και της Γερμανικής Αρχαιολογικής Σχολής, που είχε εκδοθεί υπέρ της αποζημιώσεως των θυμάτων του μαρτυρικού Διστόμου (με δικηγόρο τον αείμνηστο Γιάννη Σταμούλη), στηριζόμενος σε μια αναχρονιστική διάταξη του Κώδικα Ποινικής Δικονομίας, που ορίζει ότι ο υπουργός Δικαιοσύνης μπορεί να αποτρέψει την εκτέλεση μιας δικαστικής απόφασης «όταν διακυβεύονται οι φιλικές σχέσεις με μια χώρα και το επιβάλλει το εθνικό συμφέρον».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου