Δευτέρα 15 Οκτωβρίου 2012

Οι δικοί μας ρουφιάνοι



Το πρωί ερχόμενος στο γραφείο ακούω γνωστό εκφωνητή του ραδιοφώνου να δίνει τη γνωστή θεατρική παράσταση οργής στο πρόσωπο της Μέρκελ. Ακούω προσεκτικά κάθε κουβέντα του, προσμένοντας τη στιγμή που πέρα από τη Γερμανίδα καγκελάριο, τον Τόμσεν, ή τον Μαζούχτ θα αναφερθεί στους δικούς μας ρουφιάνους που στο κάτω κάτω της γραφής είναι και οι ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ υπεύθυνοι για ότι συμβαίνει σήμερα στον τόπο μας.

Όμως, όπως εξάλλου ήταν αναμενόμενο, καμία αναφορά. Οι δικοί μας πολιτικοί είναι απλώς τα θύματα που αγωνίζονται, που κάμουν το καλύτερο που μπορούν και που τα βάζουν με τα μεγαλύτερα τέρατα του κόσμου, εννοείται χωρίς αποτέλεσμα. Στη χειρότερη περίπτωση είναι απλώς ανίκανοι να διαχειριστούν τέτοιες καταστάσεις.

Προσωπικά δε συμφωνώ με τις πολιτικές επιλογές της Μέρκελ. Δε μου φταίει όμως σε καμία περίπτωση ΕΚΕΙΝΗ όπως επίσης και ΚΑΝΕΝΑΣ ξένος. Αυτοί κάνουν τη δική τους δουλειά και μάλιστα νομίζω ότι υπηρετούν κατά τον καλύτερο τρόπο τα συμφέροντα των λαών τους.

ΕΚΕΙΝΟΙ που μου φταίνε είναι οι πολιτικοί που ΕΓΩ ξεγελάστηκα και ψήφισα. Αυτοί που ξεπουλάνε τη πατρίδα μου, που μας εκτελούν εν ψυχρώ, αδιαφορώντας για το εάν θα υπάρχει αύριο Ελλάδα και Έλληνες.

Και για να μη το ξεχάσω, όχι αγαπητέ Πάνο, όχι αγαπητέ Αλέξη, όχι αγαπητή Αλέκα, δε θέλω να σε ακούσω να μιλάς ξανά για τη Μέρκελ, τους κακούς Γερμανούς και τους αδιάφορους Ευρωπαίους. Θέλω να σε ακούσω να μιλάς για ΕΚΕΙΝΟΥΣ που κονομάνε στη πλάτη του ελληνικού λαού τη περίοδο ετούτη. Γιατί ακόμα και τώρα για κάποιους, την ίδια στιγμή που έχουμε ματώσει, το πάρτυ συνεχίζεται κανονικά και το γνωρίζετε πολύ καλά. Η εμμονή σας με τους ΑΛΛΟΥΣ μας κάνει πλέον να σκεφτόμαστε…ΑΛΛΑ!

ΕΚΕΙΝΟΙ που μου φταίνε είναι οι πουλημένοι «συνδικαλιστές» που ακόμα και ύστερα από όλα αυτά προσπαθούν να κρατούν τους εργαζόμενους σε χωριστά αγωνιστικά μαντριά και να ξεκινούν τις διαμαρτυρίες τους από διαφορετικά σημεία, διαφορετικές ημέρες, με διαφορετικά συνθήματα και διαφορετικά σημαιάκια.

ΕΚΕΙΝΟΙ που μου φταίνε είναι οι καλολαδωμένοι «δημοσιογράφοι» που φροντίζουν να αποστρέφουν το βλέμμα μου από τους πραγματικά ΥΠΕΥΘΥΝΟΥΣ και που με νουθετούν σαν μωρό τις περισσότερες φορές, προκειμένου να κατηγορήσω άσχετα πρόσωπα ή να κυνηγάω φαντάσματα.

ΕΚΕΙΝΟΙ που μου φταίνε είναι αρκετοί «έλληνες» επιχειρηματίες που η συγκυρία τους έδωσε την ευκαιρία να αποκαλύψουν τον παλιάνθρωπο που έκρυβαν μέσα τους.
                                                            
ΕΚΕΙΝΟΙ που μου φταίνε είναι οι άνθρωποι του πνεύματος και της τέχνης, που το μόνο που αναζητούν είναι λίγα φράγκα, προκειμένου να ξεπουλήσουν τη δήθεν τέχνη τους.

ΕΚΕΙΝΟΣ που μου φταίει, είμαι ακόμα και ΕΓΩ ο ίδιος γιατί τώρα καταλαβαίνω πως άργησα να ασχοληθώ με τα κοινά και πως θα έπρεπε να είχα κάνει περισσότερα τα προηγούμενα χρόνια, χωρίς να αφήσω το μέλλον μου και το μέλλον των παιδιών μου σε κάθε γλυκομίλητο ρουφιάνο.  

Τώρα όμως γνωρίζω και για αυτό δεν έχω καμία δικαιολογία.

Τώρα ήρθε ο καιρός του αγώνα.

Καλή λευτεριά αδέρφια...

Τρίτη 9 Οκτωβρίου 2012

Ένα τραγούδι για τον Νοέμβρη.
 
Αφιερωμένο σε αυτούς που ονειρεύονται και αγωνίζονται για ένα καλύτερο αύριο.
 
Αφιερωμένο στην πατρίδα μας, στον λαό μας και στην αξιοπρέπεια μας.

Τρίτη 2 Οκτωβρίου 2012

ΟΙ "ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΕΣ"



Τα τελευταία τρία χρόνια η πατρίδα μας και ο ελληνισμός δέχτηκαν και εξακολουθούν να δέχονται μια επίθεση απίστευτης βαρβαρότητας από τους διαχρονικούς εχθρούς του ελληνικού στοιχείου. Ύστερα από δεκαετίες προετοιμασίας, στις οποίες ολοκληρώθηκαν η αποσάρθρωση της ελληνικής σκέψης, της ελληνικής παράδοσης και των βασικών αρχών της ελληνικής συμπεριφοράς, έφτασε για αυτούς, η ώρα να εξαφανίσουν από τον χάρτη της ιστορίας, αυτόν τον μικρό αλλά μοναδικά υπέροχο λαό, τους ατίθασους απόγονους και κληρονόμους των πανάρχαιων σοφών που μίλησαν στον κόσμο για δημοκρατία, ισονομία, περηφάνια, αξιοπρέπεια, φιλοξενία και ανθρωπιά.

Στους αιώνες που πέρασαν, η τέχνη στάθηκε ή στρατεύθηκε κάθε φορά δίπλα στους έλληνες. Άλλες  φορές αποτυπώνοντας τα προβλήματα, τα αισθήματα και τις προσδοκίες τους και άλλες φορές υπηρετώντας ιδέες και σκοπούς με πρώτον από όλους, τον αγώνα μας για λευτεριά, δικαιοσύνη και ανεξαρτησία.

Μια μελωδία στη φλογέρα, έδινε κουράγιο στους μπαρουτοκαπνισμένους κλέφτες. Η Βέμπο με τα τραγούδια και τις παραστάσεις της, πρόσφερε ανάσες ζωής, ελπίδας και κουράγιο στα φανταράκια μας, εκεί στα χιονισμένα μέτωπα της Βόρειας Ηπείρου, ο Μίκης και ο Μάνος με τα τραγούδια τους ξεσήκωναν τους πατεράδες μας για να μη περάσει ο φασισμός, στη πατρίδα που γέννησε τη δημοκρατία.

Και έτσι, όλοι αυτοί χωρίς να είναι ιστορικοί, αποτύπωσαν με τον πιο όμορφο και υπέροχο τρόπο, την ιστορία του τόπου μας. Μια αποτύπωση που δεν έχει την ακρίβεια και την επιστημονικότητα των κειμένων ενός ιστορικού, αλλά αφηγείται αυτή, την ιστορία μας, στη γλώσσα της καρδιάς και της μνήμης.

Στα χρόνια που πέρασαν πολλά από τα αδέρφια μας βίωσαν στην ανεργία, την φτώχεια, την απόγνωση, ακόμα και τη πείνα. Άλλοι πήραν τον δρόμο της ξενιτιάς και άλλοι βρέθηκαν στο κενό. Η ελληνική κοινωνία δέχτηκε ένα τσουνάμι προδοσίας και παλιανθρωπιάς. Μέσα από όλα αυτά τα γεγονότα, αναδύθηκαν καταστάσεις και συμπεριφορές που άλλοτε μας κάνουν να γελάμε, άλλοτε να κλαίμε και κάποιες φορές να ντρεπόμαστε...

Στα χρόνια τούτα λοιπόν και στη συντριπτική τους πλειοψηφία,  οι άνθρωποι της τέχνης στη πατρίδα μας σώπασαν. Ακόμα και εκείνοι οι “καλλιτέχνες” που θεωρούσαμε ότι βρίσκονται δίπλα μας, απλά εξαφανίστηκαν. Το γέλιο, τα βάσανα και οι ελπίδες μας παραμένουν ατραγούδιστα. Και έτσι στη συλλογική μας μνήμη και στις καρδιές μας, χωρίς αυτό το ιστορικό στοιχείο, όλο αυτό ζήσαμε, θα είναι σαν να μην υπήρξε ποτέ…

Ντροπή λοιπόν, σε όλους τους επαγγελματίες “καλλιτέχνες”, που μας έχουν πλέον πείσει ότι η τέχνη τους δεν είναι δώρο που τους δόθηκε από τον Θεό αλλά εμπορικό προϊόν.  Και σαν εμπορικό προϊόν δε μπορεί να υπηρετήσει καμιά ιδέα, κανέναν λαό. Το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να ξεπουλιέται στις πίστες των σκυλάδικων ή στις εμετικές οθόνες της τηλεόρασης.


Δημήτρης Χρυσικόπουλος
Μέλος Πολιτικού Συμβουλίου Πατριωτικού Μετώπου